О, дзе ты вынайшаў вочы
анёла, што служкам пяшчоце,
д’ябліска, што марыць пра мора,
ў яго адзіноце бяздомнай,
бяздоннай,
як музыка шчасьця?!.
О, кім наталіў свае вочы,
што выбухам жарсьці
ў мігценьні
ў сабе паядналі сусьветы
і цені –
і іх запаветы, –
што будуць вагнямі,
што будуць сьвяціцца і падаць
і зноў узьлятаць па-над намі,
ўзрываючы чыстую радасьць?!.
10.VI.2005.
|
|
